Op stap voor het verkiezingsjournaal

In verband met een project dat de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur Onderwijs (www.ahkco.net) is aangegaan met de Surinaamse Televisie Stichting (STVS) hebben wij, zes vierdejaars studenten, op de dag van de verkiezingen, 25 mei 2010, een reportage gemaakt in het westen van het land.

Om half vier in de ochtend werd de eerste van ons van huis gehaald. Tegen klokslag 4 uur was ik aan de beurt. Ik werd luidkeels begroet met “dag voorzitter”, omdat ik als coördinator was aangewezen voor die dag. We reden in een ruk door naar Nickerie waar we de opening van de stembureau’s tegen 7 uur wilden meemaken.

Tussen slapen en waken door (enkelen van ons konden niet wakker blijven) spraken we over wat we die dag zouden doen, wat we verwachtten en vertelden we wat politieke roddeltjes tussendoor.

Tegen ongeveer kwart over 6 passeerden we het laatste stembureau van Coronie en begonnen we een beetje in paniek te raken. Zouden we de opening in Nickerie wel halen? Naast het gejammer van Ginny, die dringend een toilet nodig had, maakten we ons nu wel zorgen en was een ieder klaarwakker. De chauffeur voerde zijn snelheid op en zelfs voor mij, die daarvoor nog aan de chauffeur zei dat hij rustig moest rijden, was het niet snel genoeg.

We veranderden toen onze plannen en gingen richting Wageningen. Nadat we onze camera hadden opgesteld, begonnen we met onze eerste stand-up. Precies om 7 uur, vond de opening plaats met het loeien van een sirene. We hebben hier enkele stemmers en propagandisten geïnterviewd.

Na Wageningen vertrokken we naar Nickerie waar we op de Openbare school van van Pettenpolder beelden hebben geschoten en ook enkele vraaggesprekken hebben gevoerd met enkele van de aanwezigen. Hier ontmoetten we onze eerste first-time voter die trots verklaardde bewust voor de KTPI te hebben gestemd. Zij heeft een telefonische- en een televisie- interview afgestaan. Het allereerste telefonisch verslag hebben wij ook op dit stembureau gedaan.

Hierna vertrokken wij naar Coronie, waar er haast overal een hoera-stemming heerste. Het leek alsof er een groot feest werd gevierd. Toen wij vroegen waarom dat zo was werd ons verteld dat ze zo blij waren, omdat ze ervan verzekerd waren dat op die dag er afgerekend zou worden met de oude politiek. “We hebben alle twee binnen”, zegt een dame, doelend op de twee zetels van dit district. “Ik durf groot te praten, want wat ik zie, zijn ze allebei voor ons”, wijzend naar haar Paarse trui met het logo van de combinatie die zij aanhangt.

Na Coronie is het de beurt aan Saramacca. Hier worden we verrast door de grote drukte op de stembureau’s. Veel auto’s aan de kant van de weg, gote tenten voor de stembureau’s en we zien meer gele en oranje partijvlaggen dan andere kleuren. Er wordt zelfs gekookt op tjoelha’s, zoals je dat alleen maar ziet op hindostaanse feesten. Bij een enkele stembureau zagen we ook mensen barbecuen.

In Saramacca mochten we niet zondermeer filmen. De voorzitter van het stembureau gaf de opdracht aan een van de dames die ook aanzaten om contact op te nemen met de DC (Districts Commissaris) die zijn toestemming gaf, waarna we meteen begonnen met filmen en interviewen.

Hierna moest de first-time voter onder ons (Kevin) gevolgd en geïnterviewd worden. Dit gebeurde in Paramaribo zelf en door de regen die ineens met bakken uit de hemel viel konden we niet meer teruglopen naar de bus, dus stonden we te wachten tot het een beetje was gestopt. Judith, de cameravrouw van de STVS en ik konden , nadat iedereen op hun plaats van bestemming was gebracht, terug naar de studio waar ik (ongedouched) samen met de heer Sidoel begon aan de Montage, totdat de rest van de groep weer lekker gedouched terugkwam.

Van de dag van de verkiezingen hebben wij, vierdejaars studenten, vijf filmpjes gemaakt, waarvan een hieronder te zien is.

Andere producties van de studenten zijn op de website van de STVS www.stvs.sr, te bewonderen.

Popping Freestyle

Dit is een clip van ons neefje Steven Wolfram. Hij woont in Lelystad, Nederland. We hebben nooit geweten dat hij zo goed wist te dansen, totdat ik dit filmpje zag op www.youtube.com

Bestolen

Afgelopen zaterdag, 29 mei, zou ik naar het feestje van mijn vriendin haar kinderen gaan. Ze waren 10 en 5 jaar geworden. Voor het meisje van 5 had ik een paar dagen eerder leuke spulletjes gevonden en voor de jongen had ik iets leuks gezien in een winkel ergens in Paramaribo-Noord. 

Dus ga ik op die bewuste zaterdag ik met kinderen en schoonzoon, met zijn auto, naar het feestje en maken we een stop bij die winkel. Als ik uit de auto stap zeg ik aan mn dochter om mijn tas erin te laten en alleen mijn portemonnee te pakken, want de kleintjes en schoonzoon zitten er toch in.

Na een poosje zie ik ineens iedereen in de winkel en heb er geen erg in dat mijn tas dan nog in de auto is. Wanneer we uiteindelijk allemaal naar buiten lopen en ik naar de linkerkant van de auto loop om in de auto te stappen, krijg ik de schrik  van mijn leven. De ruit van de wagen is ingeslagen en ik denk meteen aan mijn tas.

Wanneer ik het portier opendoe, slaat de schrik me pas goed om het hart. Mijn tas is verdwenen! Al mijn belangrijke zaken in die tas, weg! Schoonzoon zoekt ook naar zijn tas en zegt gelijk dat ook zijn tas er niet meer is. Ik bel gelijk naar het alarmnummer en meld het meteen. Ik krijg als antwoord: "Is goed mevrouw, de politie is onderweg". Na een goed kwartier bel ik opnieuw: "ja  mevrouw, politie Geyersvlijt komt eraan". Na een half uur komt de politie uiteindelijk en wordt alleen de aangifte opgenomen. Geen onderzoek, niks! Ik geloof dat ik teveel kijk naar die series als CSI en dergelijke. Ik verwacht veel te veel van ons politie apparaat.

Uiteindelijk zetten we de kleintjes dan maar af op het feestje en druipen we zielig af. Thuis aangekomen krijg ik de wind van voren van manlief die vind dat ik onvoorzichtig ben geweest. Superverdrietig loop ik de slaapkamer in en gooi mezelf op het bed voor een waar huilpartij. 

Dat gehuil is er de oorzaak van dat ik tot op de dag van vandaag nog met gezwollen en pijnlijke oogleden rondloop. Maar, het mooiste gebeurde er vandaag, 1 juni. Gaat de telefoon vanmorgen, terwijl ik aan het kletsen ben met mijn weblog. "Spreek ik tot Diane?" Als ik instemmend antwoord, gaat de dame verder; "heeft u een tas verloren?" Ik zit meteen rechtop en luister erg aandachtig. Blijkt dat iemand een tas met papieren heeft gevonden ergens op Awarradam, op Saron en heeft gedeponeerd bij de politie van Uitvlugt.

Ik geloof dat nog nooit iemand me zo snel heeft zien opstaan en weg zien gaan. Ik was binnen 10 minuten bij de politie en hoopte dat er wat meer dan alleen papieren gevonden was. 

Bij de politie aangekomen, heb ik alleen mijn rijbewijs, familieboekje en enkele dokterspapieren terug, maar ik ben al blij. Ik heb niet meer zoveel loperij om die dingen te doen. 

Nu alleen nog weer mijn camera, voicerecorder een nieuwe memorystick en wat make-up kopen. Want ook dat kleine beetje make-up dat er in mijn tas zat, hebben ze gehouden. Waren de dieven misschien vrouwen, of toch maar drag-queens?

Foolish Beat+Lyrics Debbie Gibson

Dit lied is een van mijn favorieten uit mijn tienerjaren. Toen ik het hoorde en zag, moest en zou ik het op de blog plaatsen. Ik heb het gehaald van www.youtube.com