Studenten Journalistiek produceren film over Klaaskreek

Paramaribo -- De stichting Toerisme Ontwikkeling Klaaskreek (STOK) is een organisatie gericht op gemeenschapsontwikkeling, welke tot doel heeft het bevorderen van de toerisme in het dorp en het geven van bekendheid van de cultuur aan jongeren van het dorp en mensen om hen heen.

Om dit te bewerkstelligen zijn ze onlangs een samenwerking aangegaan met de studierichting Journalistiek van de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur (AHKCO). De bedoeling hiervan was het maken van een film over een themadag op 20 juni te Klaaskreek. De themadag ging over zang, dans en muziek die door de ouderen vanuit het verdronken dorp Ganzee werd meegenomen. Met de film wil de stichting aan cultuuroverdracht doen, zodat deze niet verloren gaan. Angela Rensch zegt dan ook; “Het lijkt alsof jongeren niet meer geïnteresseerd zijn in hun cultuur”.

De film duurt 30 minuten en gaat over de traditionele zang, dans en muziek van de oud-Ganzeers. Het biedt ook een terugblik over de geschiedenis van Klaaskreek. Een bron van inkomsten voor de bevolking, is het Bena strand, goed onderhouden door de inwoners en toeristvriendelijk. Kortom een dorp in ontwikkeling met een mengeling van het oude en moderne.

De cursusleider van de opleiding, Jane Kolf-Bergraaf, heeft op donderdag 15 juli jongstleden, in aanwezigheid van enkele bestuursleden van de stichting, de dvd overhandigd aan Angela Rensch, secretaris van STOK.
Kolf geeft aan blij te zijn met deze projecten. Studenten krijgen de mogelijkheid theorie toe te passen in de praktijk en worden zo ook klaargestoomd voor hun stages. Zij geeft ook aan dat dit niet de eerste samenwerking is van de opleiding, maar dat er vorig jaar 4 voorlichtingsfilms zijn gemaakt in opdracht van het directoraat Sport en Jeugdzaken en dat er nog meer zullen komen. “Het theoretische kennen ze al, maar nu moet blijken wat ze in de praktijk kunnen".

De studenten, Diane Bakker-van Rangen, Werner Kioe A sen, Aryan Soewarto en Sherida Asinga hebben gewerkt aan deze produktie en zij stonden onder supervisie van Indra Dwarkasing, docent Televisie op de academie.

Op stap voor het verkiezingsjournaal

In verband met een project dat de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur Onderwijs (www.ahkco.net) is aangegaan met de Surinaamse Televisie Stichting (STVS) hebben wij, zes vierdejaars studenten, op de dag van de verkiezingen, 25 mei 2010, een reportage gemaakt in het westen van het land.

Om half vier in de ochtend werd de eerste van ons van huis gehaald. Tegen klokslag 4 uur was ik aan de beurt. Ik werd luidkeels begroet met “dag voorzitter”, omdat ik als coördinator was aangewezen voor die dag. We reden in een ruk door naar Nickerie waar we de opening van de stembureau’s tegen 7 uur wilden meemaken.

Tussen slapen en waken door (enkelen van ons konden niet wakker blijven) spraken we over wat we die dag zouden doen, wat we verwachtten en vertelden we wat politieke roddeltjes tussendoor.

Tegen ongeveer kwart over 6 passeerden we het laatste stembureau van Coronie en begonnen we een beetje in paniek te raken. Zouden we de opening in Nickerie wel halen? Naast het gejammer van Ginny, die dringend een toilet nodig had, maakten we ons nu wel zorgen en was een ieder klaarwakker. De chauffeur voerde zijn snelheid op en zelfs voor mij, die daarvoor nog aan de chauffeur zei dat hij rustig moest rijden, was het niet snel genoeg.

We veranderden toen onze plannen en gingen richting Wageningen. Nadat we onze camera hadden opgesteld, begonnen we met onze eerste stand-up. Precies om 7 uur, vond de opening plaats met het loeien van een sirene. We hebben hier enkele stemmers en propagandisten geïnterviewd.

Na Wageningen vertrokken we naar Nickerie waar we op de Openbare school van van Pettenpolder beelden hebben geschoten en ook enkele vraaggesprekken hebben gevoerd met enkele van de aanwezigen. Hier ontmoetten we onze eerste first-time voter die trots verklaardde bewust voor de KTPI te hebben gestemd. Zij heeft een telefonische- en een televisie- interview afgestaan. Het allereerste telefonisch verslag hebben wij ook op dit stembureau gedaan.

Hierna vertrokken wij naar Coronie, waar er haast overal een hoera-stemming heerste. Het leek alsof er een groot feest werd gevierd. Toen wij vroegen waarom dat zo was werd ons verteld dat ze zo blij waren, omdat ze ervan verzekerd waren dat op die dag er afgerekend zou worden met de oude politiek. “We hebben alle twee binnen”, zegt een dame, doelend op de twee zetels van dit district. “Ik durf groot te praten, want wat ik zie, zijn ze allebei voor ons”, wijzend naar haar Paarse trui met het logo van de combinatie die zij aanhangt.

Na Coronie is het de beurt aan Saramacca. Hier worden we verrast door de grote drukte op de stembureau’s. Veel auto’s aan de kant van de weg, gote tenten voor de stembureau’s en we zien meer gele en oranje partijvlaggen dan andere kleuren. Er wordt zelfs gekookt op tjoelha’s, zoals je dat alleen maar ziet op hindostaanse feesten. Bij een enkele stembureau zagen we ook mensen barbecuen.

In Saramacca mochten we niet zondermeer filmen. De voorzitter van het stembureau gaf de opdracht aan een van de dames die ook aanzaten om contact op te nemen met de DC (Districts Commissaris) die zijn toestemming gaf, waarna we meteen begonnen met filmen en interviewen.

Hierna moest de first-time voter onder ons (Kevin) gevolgd en geïnterviewd worden. Dit gebeurde in Paramaribo zelf en door de regen die ineens met bakken uit de hemel viel konden we niet meer teruglopen naar de bus, dus stonden we te wachten tot het een beetje was gestopt. Judith, de cameravrouw van de STVS en ik konden , nadat iedereen op hun plaats van bestemming was gebracht, terug naar de studio waar ik (ongedouched) samen met de heer Sidoel begon aan de Montage, totdat de rest van de groep weer lekker gedouched terugkwam.

Van de dag van de verkiezingen hebben wij, vierdejaars studenten, vijf filmpjes gemaakt, waarvan een hieronder te zien is.

Andere producties van de studenten zijn op de website van de STVS www.stvs.sr, te bewonderen.

Popping Freestyle

Dit is een clip van ons neefje Steven Wolfram. Hij woont in Lelystad, Nederland. We hebben nooit geweten dat hij zo goed wist te dansen, totdat ik dit filmpje zag op www.youtube.com

Bestolen

Afgelopen zaterdag, 29 mei, zou ik naar het feestje van mijn vriendin haar kinderen gaan. Ze waren 10 en 5 jaar geworden. Voor het meisje van 5 had ik een paar dagen eerder leuke spulletjes gevonden en voor de jongen had ik iets leuks gezien in een winkel ergens in Paramaribo-Noord. 

Dus ga ik op die bewuste zaterdag ik met kinderen en schoonzoon, met zijn auto, naar het feestje en maken we een stop bij die winkel. Als ik uit de auto stap zeg ik aan mn dochter om mijn tas erin te laten en alleen mijn portemonnee te pakken, want de kleintjes en schoonzoon zitten er toch in.

Na een poosje zie ik ineens iedereen in de winkel en heb er geen erg in dat mijn tas dan nog in de auto is. Wanneer we uiteindelijk allemaal naar buiten lopen en ik naar de linkerkant van de auto loop om in de auto te stappen, krijg ik de schrik  van mijn leven. De ruit van de wagen is ingeslagen en ik denk meteen aan mijn tas.

Wanneer ik het portier opendoe, slaat de schrik me pas goed om het hart. Mijn tas is verdwenen! Al mijn belangrijke zaken in die tas, weg! Schoonzoon zoekt ook naar zijn tas en zegt gelijk dat ook zijn tas er niet meer is. Ik bel gelijk naar het alarmnummer en meld het meteen. Ik krijg als antwoord: "Is goed mevrouw, de politie is onderweg". Na een goed kwartier bel ik opnieuw: "ja  mevrouw, politie Geyersvlijt komt eraan". Na een half uur komt de politie uiteindelijk en wordt alleen de aangifte opgenomen. Geen onderzoek, niks! Ik geloof dat ik teveel kijk naar die series als CSI en dergelijke. Ik verwacht veel te veel van ons politie apparaat.

Uiteindelijk zetten we de kleintjes dan maar af op het feestje en druipen we zielig af. Thuis aangekomen krijg ik de wind van voren van manlief die vind dat ik onvoorzichtig ben geweest. Superverdrietig loop ik de slaapkamer in en gooi mezelf op het bed voor een waar huilpartij. 

Dat gehuil is er de oorzaak van dat ik tot op de dag van vandaag nog met gezwollen en pijnlijke oogleden rondloop. Maar, het mooiste gebeurde er vandaag, 1 juni. Gaat de telefoon vanmorgen, terwijl ik aan het kletsen ben met mijn weblog. "Spreek ik tot Diane?" Als ik instemmend antwoord, gaat de dame verder; "heeft u een tas verloren?" Ik zit meteen rechtop en luister erg aandachtig. Blijkt dat iemand een tas met papieren heeft gevonden ergens op Awarradam, op Saron en heeft gedeponeerd bij de politie van Uitvlugt.

Ik geloof dat nog nooit iemand me zo snel heeft zien opstaan en weg zien gaan. Ik was binnen 10 minuten bij de politie en hoopte dat er wat meer dan alleen papieren gevonden was. 

Bij de politie aangekomen, heb ik alleen mijn rijbewijs, familieboekje en enkele dokterspapieren terug, maar ik ben al blij. Ik heb niet meer zoveel loperij om die dingen te doen. 

Nu alleen nog weer mijn camera, voicerecorder een nieuwe memorystick en wat make-up kopen. Want ook dat kleine beetje make-up dat er in mijn tas zat, hebben ze gehouden. Waren de dieven misschien vrouwen, of toch maar drag-queens?

Foolish Beat+Lyrics Debbie Gibson

Dit lied is een van mijn favorieten uit mijn tienerjaren. Toen ik het hoorde en zag, moest en zou ik het op de blog plaatsen. Ik heb het gehaald van www.youtube.com

VES organiseert verkiezingsdebat

De Vereniging van Economisten in Suriname (VES) heeft gisteravond voor de vierde keer het verkiezingsdebat georganiseerd. De deelnemers aan dit debat waren: Dilip Sardjoe van de BVD/PVF combinatie, Humphrey Hildenberg van het Nieuw Front, Winston Caldeira, vertegenwoordiger van de Megacombinatie, en Robert Soentik van de Volksalliantie. Het debat begon eerst met een presentatie van de deelnemers en ze kozen allemaal met uitzondering van Sardjoe  voor een power point presentatie.

Caldeira was tijdens het debat de uitblinker. Hij kon met goed onderbouwde zinnen zijn gehoor doen  instemmen met  de visie  van de Megacombinatie.

Ik was teleurgesteld toen Hildenberg van het Nieuw Front en minister van Financiën geen zinnig woord kon uitbrengen over de economische situatie van Suriname. Ook het voortdurende "kunt u afronden meneer Hildenberg" van de discussieleider, werkte telkens op de lachspieren van de aanwezigen in de zaal. Telkens als het zijn beurt was om een vraag te beantwoorden, leek het alsof Hildenberg niet wist wat hij moest zeggen, dus kwam meneer maar met een of ander vaag antwoord op de proppen. Hoewel hij langer spreektijd kreeg van de discussieleider, Dirk Currie, moest hij toch bij elke vraag, minstens twee keer gevraagd worden om af te ronden.

Soentik, die had zo te zien niet door, dat het om een debat ging en niet om een  massameeting, waar hij mensen moest aanmoedigen om voor zijn cocmbinatie te stemmen. Gekleed in een zwarte jas en een rood hemd met een button van de Volksalliantie vergat hij  zijn intelligentie mee te nemen. Tot twee keer toe heeft hij bij het beantwoorden van vragen gezegd "daar heb ik geen antwoord op".  Moet zo iemand dan in de komende regering zitten?

Ik was toch wel blij dat Sardjoe meteen antwoord gaf op de vraag of er een land op aarde is dat rijk is geworden van de landbouw. ,,De Verenigde Staten is een van de landen die rijk geworden is door landbouw. Ze zijn de graanschuur van de wereld,” zei Sardjoe. Ook  andere landen zoals Brazilie, China, Mexico en India  zijn rijk ervan geworden. Alhoewel ik eerst sceptisch reageerde op Mexico, wist een medestudente mij te vertellen dat het inderdaad zo is. Toch kan ik het niet nalaten een sarcastische vraag te stellen; is dat de cocaïne landbouw?

Al met al, vond ik de presentatie van de SVD, de Surinaamse Verening van Deskundigen, het allerbeste. Zij wisten tenminste het publiek tot een hoorbare reactie te dwingen. Iedereen lag in een deuk. De SVD wist de politieke cultuur zo treffend tot uiting te brengen en te omschrijven, dat je meteen wist wie werd bedoeld.

De debaters wachtend op een vraag

Tolerantie

Hoewel ik nooit echt dit land heb verlaten, kan ik toch nog vaak verbaasd zijn over de zaken die in ons land gebeuren. Zaken die je in een ander land niet zo snel zou zien, gebeuren hier in Suriname alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dan is het niet altijd negatief bedoeld hoor. Dat het ook wel positief kan, zien we hieronder. Waar ter wereld is het mogelijk dat het Christelijk Kruis zich bevindt naast Sai Baba?

Ik ging vandaag een winkel binnen waar er normaliter (dat dacht ik tenminste) alleen maar zaken aangaande het Hindoeïsme verkocht werden. Meteen als ik de zaak binnenkom, is het eerste dat me opviel een rek met allerhande godsdienstige relikwieën. Ik zag Christelijke stickers, kruisen, verschillende Moslim plaatjes en stickers en van de Hindoes zag ik ook de afbeeldingen van hun goden.

Waar ter wereld zou dit mogelijk zijn, zonder dat de ene godsdienst vindt dat het een vorm van laster is?

Toen ik aan de winkeldame toestemming vroeg om een foto te maken, kreeg ik die met de opmerking; mooi he mevrouw? Zo moeten we in de wereld leven. Ik voelde me erg ontroerd en dacht meteen; Suriname, ik hou van je met al je verschillende mensen, godsdiensten en alles dat je te bieden hebt. Dit alles maakt Suriname wat het is.

Wij allen maken Suriname tot wat het is. Sranan mi lobi yu!